تحقیق در مورد عبودیت
تحقیق در مورد عبودیت;پژوهش در مورد عبودیت;مقاله در مورد عبودیت;دانلود تحقیق در مورد عبودیت;عبودیت
تحقیق در مورد عبودیت در 26 صفحه ورد قابل ویرایش
چكیده
عبودیت كمال كمالات است و همه كمالات انسانی در این جهت است كه آدمی به عبودیت حق و اصل شود و در مدارج و مراتب آن بالا رود . هیچ كمالی مانند عبودیت آدمی را به مقامی كه شایسته آن است نمی رساند و آنچه به آدمی ، هویت انسانی می دهد ، گام زدن در مسیر عبودیت الهی و ربوبی شدن در پرتو فروغ بندگی است . عبادت حقیقت انسان را ظاهر می سازد و روح را پاك و كسب سعادت می كند و اطاعت خداوند در جاودانگی انسان بسیار موثر است . عبودیت بستر كسب همه ی كمالات است . عبادت واقعی عبادتی است كه صرفا به نیت تقرب به خدا و توجه به حضور او صورت می گیرد .
مقدمه ی تئوری در مورد عبودیت
مفهوم و جایگاه عبودیت
عبودیت كمال كمالات است و همه ی كمالات انسانی در این جهت است كه آدمی به عبودیت حق و اصل شود و در مدارج و مراتب آن بالا رود .
“ عبودیت ” تسلیم حق بودن و گردن نهادن به خواست الهی است ، یعنی “ عبد ” جز رضای حق نخواهد و در برابر او در ذلِت و اطاعت مطلق باشد كه اصل عبودیت ، خضوع و تذلِل است . از همین رو عرب به شتر رام و مطیع “ بَعِیرٌ مُعَبـًّدٌ ” و به راهی كه اثر كوبیده شدن و كثرت رفت و آمد هموار باشد “ طَرِیقٌ مُعَبَّدٌ ” گوید . “ عبادت ” اطاعت توأم با خضوع و كرنش و فروتنی است و “ تَعَبُّد ” به معنای تنسِك است . “ عَبَدَهُ ” یعنی او را پرستید و “ عَبَدَِبِهِ ” یعنی ملازم او شد و از وی فاصله نگرفت و “ عَبْد ” مملوك است ، برده است ، آزاد نیست . بنابراین عبد در برابر مولا ، وجودی برای خویش قائل نیست ، ملازم مولاست و از وی فاصله نمی گیرد ، آزادی و استقلال را از خود سلب می كند و در برابر مولای خویش هیچ گونه خلاف و تعدِی نمی كند ، مطیع اوست و به اراده و خواست او عمل می كند .
چنین كمالی آدمی را با حقیقت خویش آشنا و همراه می كند ، و هر چه انسان در منازل و مراتب عبودیت حق بالاتر رود ، به حقیقت انسانی خود نزدیكتر می شود و اسما و صفات حق را بیشتر در خود جلوه می دهد .
هیچ كمالی مانند عبودیت آدمی را به مقامی كه شایسته ی آن است نمی رساند ، زیرا انسان به میزانی كه عبدٍ خدای متعال بشود ، استعدادهایش در جهت كمال مطلق شكوفا می شود ، و این مقام والاترین مقامات انسانی است .
عبودیت : اصلی ترین دعوت انبیا
تا زمانی كه بت پروری و بت پرستی وجود دارد ، تا زمانی كه آدمی اسیر كرنش در برابر غیر خدا و پرستش امور موهوم است ، بستر عبودیت الله و كمال حاصل از آن برای انسان فراهم نمی شود . از این روست كه پیام آوران الهی بیش از هر چیز بر نفی بت پروری و بت پرستی تأكید كرده اند و تلاش نموده اند مردمان را از بندگی غیر خدا و پیروی شیطان آزاد نمایند و به بندگی حقیقی برسانند كه در چنین بستری
استعدادهای كمالی آدمی در جهت حق شكوفا می شود ، چنانكه در مصباح الشریعه از امام صادق ( ع ) وارد شده است :
” العُبُودِیَّ‍ةُ جَوْهَرَةٌ كُنْهُهَا الرُّبُوبِیهُ . ”
بندگی خدا گوهر گرانبهایی است كه باطن آن آزادی و ربوبیت است .
انسان به میزانی كه عبد می شود و به مقام بندگی دست می یابد ، ربّ می گردد ، و دعوت انبیا ، دعوت به ربوبیت است از طریق عبودیت . انسان تا ازطریق عبودیت به ربوبیت نرسد واجد كمالی حقیقی نمی شود ، زیرا در غیر این صورت خودش نیست ، موجودی مجازی است .
“ ربوبیت ” به معنای مالك شدن ، صاحب بودن ، دارا بودن ، مدِبر بودن ، سرپرست و متصدی بودن است ، و انسان در سایه ی عبودیت الله مالك خود و قوای خویش و واجد كمالات انسانی می شود ، صاحب جمال و جلال می شود ، و زیبایی و خوبی و نیكویی در او جلوه می نماید . دعوت پیام آوران الهی به عبودیت ، راهی است به سوی ربوبیت و اتصاف آدمی به كمالاتی كه لایق آن است .
دعوت پیامبران و مصلحان الهی ، دعوت به خود نیست ، دعوت به عبودیت حق است و فراخوانی به ربوبیت . عبودیت هموار شدن راه است برای ربوبیت ، و بی گمان نمی توان به سوی ربانی شدن و الهی شدن و متِصف به صفات جمال و جلال حق شدن گام برداشت ، جز در سایه ی عبودیت حق و شكستن بتهای عینی و ذهنی . تا زمانی كه بت پروری و بت پرستی هست ، خداپرستی در محاق است .
حضرت ابراهیم ، بت شكن بزرگ تاریخ ، خطاب به قوم خویش ، بلكه به همه ی اقوام ، در طول تاریخ هشداری بزرگ داده است :
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ .
] ابراهیم [ گفت : آیا آنچه را می تراشید ، می پرستید ؟
تا بت پروری ها و بت پرستی ها هست ، راه هموار نیست ، و اگر انسان از راه عبودیت به سوی ربوبیت گام بر ندارد ، گرد خویش می گردد و اسیر بت پروری و بت پرستی می شود و از خس و خاشاكی هم بی ارزش تر می گردد .
آنچه به آدمی ، هویت انسانی می دهد ، گام زدن در مسیر عبودیت الهی و ربوبی شدن در پرتو فروغ بندگی است ، زیرا هویت اصلی و رنگ حقیقی آدمی ، رنگ بندگی و جلوه ی ربوبی آن است . و عبادت ، حقیقت انسان را ظاهر می سازد و رنگ فطرت را در آدمی جلوه می دهد و بستر ربوبیت را فراهم می نماید ، و اگر در این جهت تلاش نشود ، ظلمت آدمی افزون می شود و از ظلمت نیز ظلم بر می خیزد : ظلم فردی ، اجتماعی ، خانوادگی ، سیاسی و اقتصادی . در حالی كه اگر عبادت ، واجد روح عبودیت باشد ، ظلمت زدا و جلوه دهنده ی رنگ حقیقت انسان است .
عبودیت بستر كسب همه ی كمالات
عبودیت حقیقی ، یعنی عبودیتی كه انسان را در ظاهر و باطن در مقام بندگی حق راه می برد ، بستر كسب همه ی كمالات انسانی است و پیامبر اكرم ( ص ) نیز به سبب عبودیت خویش به مقام رسالت نایل شد .
از تقدِم مقام عبودیت بر رسالت روشن می گردد كه قدم عبودیت بستر همه ی كمالات و مقدِمه همة مقامات سالكین است ، و رسالت شعبه ی عبودیت است .
راه انسانیت ، عبودیت الله است و آدمی به میزانی كه به كمال بندگی متصف می شود ، از پیروی غیر حق دور می گردد و اطاعت حق در اعضا و جوارح و قلب و وجودش جاری می گردد .
نقش اطاعت و بندگی در ارتباط با خدا
از جمله احادیثی كه می توان از آن جهت اثبات ارتباط و تقِرب كامل به خداوند استفاده كرد ، حدیثی است كه مرحوم ابن فهد حلی ، یكی از علمای بزرگ شیعه ، آن را در كتاب عدة الداعی از طریق رسول خدا نقل كرده است كه خداوند فرمود :
ای فرزند آدم ، من بی نیازی هستم كه نیازمند نمی شوم ، مرا در آنچه بدان امر كرده ام اطاعت كن تا تو را بی نیاز كنم كه نیازمند نشوی ، ای فرزند آدم ، من زنده ای هستم كه نمی میرم ، مرا در آنچه امر كرده ام اطاعت كن تا تو را زندگی یی بخشم كه نمیری ، ای فرزند آدم ، من به هر چه بخواهم ، می گویم “ باش ” پس می شود ، مرا در آنچه امر كرده ام اطاعت كن تا تو را چنین سازم كه به هر چه بخواهی ، بگویی “ باش ” پس بشود . این حدیث كه از محتوا و مضامین بسیار عالی برخوردار است كه در فهم و تصور اذهان عادی نمی گنجد ، از جوانب گوناگون قابل بررسی است و ما فعلاً از این زاویه كه این حدیث می تواند شاهد و مؤید مطلبی باشد كه با برهان عقلی ثابت شده است و آن این كه انسان می تواند ارتباط آگاهانه با خداوند داشته باشد و تا آنجا به خداوند تقرب جدید كه به همه ی گرایش های فطری خویش ، از جمله قدرت نامحدود علم نامحدود ، كمال و سعادت نامحدود ، دست یابد و به واقع به همه ی خواسته های نامحدود خود برسد ، بر اساس این روایت ، اگر بنده ای از خداوند اطاعت كند ، به او چنان رفعت و عظمتی می بخشد كه برای ما قابل فهم و تصور نیست و او را از مظاهری از صفات خود برخوردار می سازد . خداوند جلوه هایی از قدرت لایزال خود را در اختیار او می نهد تا او مظهری از قدرت الهی گردد . همان طور كه خود غنی و بی نیاز است ، او را برخوردار از صفت غنا می سازد تا بجز خداوند به دیگران نیازمند نگردد . ( چنان كه ملاحظه می شود مومن از غنایی كه عین ذات الهی است برخوردار نمی گردد ، بلكه خداوند مرتبه ای از غنا كه همان غنای از ما سوی الله است و رسیدن به آن برای مخلوق میسور می باشد ، در اختیار انسان قرار می دهد . )
