پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001)
پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001); خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001)
پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001)
در مطالعه حاضر از شاخص خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ، 2001) برای اندازه‌گیری میزان خودافشاسازی فرد استفاده گردید (پیوست 4). این مقیاس 12 گویه دارد که نشان‌دهنده میزان راحتی افراد در گفتگو راجع به پریشانی‌شان است. این مقیاس در یک طیف لیکرت 5 درجه‌ای طراحی شده است و پاسخ به گویه‌ها از یک (کاملاً مخالفم) تا پنج (کاملاً موافقم) نمره می‌گیرند. از این رو حداقل نمره در این مقیاس 12 و حداکثر آن 60 می‌تواند باشد. «دوست دارم راجع به افکار پریشان‌کننده‌ام با دیگران صحبت کنم»، یک نمونه از گویه‌های این مقیاس می‌باشد.
سازندگان مقیاس، یک عامل کلی برای این مقیاس در نظر گرفته‌اند و همبستگی مثبتی بین این مقیاس و شاخص خودافشاسازی میلر، برگ و آرچر (1983) و همبستگی منفی با شاخص خودپنهان‌سازی (لارسون و چاستین، 1990) گزارش شده است. پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای 90/0 به دست آمده است (کان و هسلینگ، 2001؛ کان، لمب، چمپیون، ابرل و شون، 2002).
لینک دانلود و توضیحات فایل”پرسشنامه خودافشاسازی پریشانی (کان و هسلینگ ، 2001)”