مقاله زندگینامه فردوسی
زندگینامه فردوسی;ابوالقاسم منصور بن حسن;طوس;مشهد;حکیم;حماسه سرا;شاعر;تاریخ ایران;داستان ملی;حماسی;ادب فارسی;شاعر ملی;دانشمند;دهقان;فرهنگ فارسی;روایت;مقاله;دانلود ;دانلود مقاله;دانلود تحقیق;دانلود پایان نامه
*مقاله زندگینامه فردوسی*
فردوسی، ابوالقاسم منصوربن حسن
شاعر حماسه سرا
سال و محل تولد: 329/330 – طوس مشهد
سال و محل وفات: 411/طوس مشهد
——————————————————————————–
زندگینامه: حكیم ابوالقاسم فردوسی (329 ـ 411 ه. ق) حكیم ابوالقاسم منصور بن حسن موسوم به ابوالقاسم فردوسی طوسی بزرگ‌ترین شاعر حماسه‌سرای ایران است كه بقولی همانند او را تاكنون مادر فلك نزاییده است. مقام فردوسی در زنده نمودن تاریخ ایران و داستانهای ملی وحماسی ایران زمین و همچنین دمیدن نفسی تازه به زبان ادب فارسی بسیار شامخ است و از این روی او را شاعر ملی ایران خوانده‌اند. زندگی این دانشمند برجسته همچون سایر نام‌آوران چیره دست فرهنگ و ادب ایران در هاله‌ای ازابهام و افسانه فرو رفته است; براساس روایت چهار مقاله كه كهن‌ترین منبع تاریخی از لحاظ نزدیكی به دوران حیات حكیم به شمار می‌رود فردوسی از خاندان دهقانان ایرانی و از اهالی و دهكده باژ از ناحیه طابران طوس بود. دهقانان‌در آن روزگار زمینداران كوچكی به شمار می‌رفتند كه به فرهنگ فارسی عشق می‌ورزیدند و نسل به نسل آن را انتقال می‌دادند و فردوسی نیز كه از نسل این ایرانیان اصیل به شمار می‌رفت همچون پیشینیان خود درصدد حفظ ارزشهای ملی ایران بود. حكیم در اوایل زندگی خود از تمكن مالی قابل ملاحظه‌ای برخوردار بود و علاوه بر اینكه در باغ بزرگی در طابران طوس اقامت داشته و خدم و حشم نیز داشته است دارای زمین زراعی بود كه درآمد زندگی آسوده و راحت خود را از طریق آن ملك تأمین می‌نمود.
در آن عهد سرزمین كهنسال ایران بتدریج زمینه‌های استقلال خود را فراهم می‌آورد و حكومت‌های محلی كه در مناطق مختلف سرزمین ما بویژه شرق ایران بوجود آمده بودند پرچمدار این نهضت بزرگ، كه یكی از بخش‌های آن توسعه و غنای زبان فارسی بود، به شمار می‌رفتند. در راستای این تلاش گسترده برای تجدید حیات ملی و ادبی ایران، در اوسط قرن چهارم هجری قمری تلاش‌هایی جدی برای گردآوری‌داستان‌های ملی و باستانی صورت گرفت و چند شاهنامه ناتمام نیز كه این داستان‌ها را در قالبی از اشعار تنظیم كرده بودند بوجود آمد. حكیم ابوالقاسم فردوسی در جوانی و در روزگار زندگی آسوده و فارغ البال خود در طابران طوس دل در سودای شعر و شاعری داشت و در ایام فراغت و صفا اشعاری سرایش می‌داد. وی ظاهرا در 35 سالگی و شاید هم در 40 سالگی به حكم عشق و علاقه‌ای كه به زنده ساختن تاریخ كهن و پرافتخار ایران داشت كار سترگ خود را آغاز كرد كه تا پایان عمر پرافتخارش نیز تداوم یافت. از میزان دانش و نحوه سوادآموزی حكیم اطلاع چندانی در دست نیست ولی به حكم آنكه در شاهنامه اطلاعات فراوانی در باب ادبیات عربی، شعر و ادب پارسی، تاریخ، فلسفه، كلام،حدیث و قرآن ارائه نموده است مشخص می‌گردد كه حكیم فردوسی در اوان زندگی خویش مطالعات فراوان كرده است و احوال امم و امثال و حكم را خوانده و با معارف اسلامی بخصوص با قرآن آشنایی كامل داشته است. حكیم‌ظاهرا به زبان پهلوی ساسانی و فنون جنگ و رزم نیز آگاه بوده است. استاد طوس در موقعیت بسیار خطیر و حساسی به سرودن شاهنامه و نظم داستانهای پهلوانان ایرانی همت گماشت، چرا كه هر چند سلطه اعراب بر ایران بویژه بخش شرقی آن بسیار ضعیف شده بود و چند حكومت محلی نیز همچون سامانیان و آل بویهدر شرق و مركز و شمال ایران بوجود آمده بودند ولی جنگ و كمشكشهای داخلی بین این حكومت‌ها نشانه‌هایی تلخ بود بر زوال و انحطاط این سلسله‌های ملی ایرانی و روی كار آمدن فاتحان قدرتمند بیگانه. از این روی فردوسی كه به رسالت عظیم خود پی برده بود سعی كرد مجموعه عظیمی فراهم آورد كه برای همیشه در خاطره ایرانیان باقی ماند و تاریخ و زبان و هویت و ملیت ایرانی را دوباره زنده كند.(1) وی در ابتدای كار بر سرمایه خود و حمایت تنی چند از دوستانش همچون حسین قتیب حاكم طوس و بزرگان آن ولایت علی دیلم وبودلف تكیه كرد و حاكم طوس برای تشویق او، شاعر را از پرداخت مالیات معاف نمود. تلاش بی‌وقفه حكیم در مرحله اول آن بیست سال تمام به درازا كشید و وی زمانی موفق به سرایش اكثر داستانهای شاهنامه گشت كه چند سال از سقوط سلسله ایرانی سامانیان بدست تركان قراخانی آل افراسیاب و سلطان محمود غزنوی می‌گذشت
